علت تغییر رنگ گرگ‌ها در آمریکا+عکس
تاریخ انتشار: ۷ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۹۴۸۲۴۳
رنگ گرگ هایی که زیستگاه آنها در سراسر آمریکای شمالی و اوراسیا پراکنده شده است، همیشه خاکستری نیستند و تغییر می‌کند.
به گزارش برنا؛ به طور خاص، در قاره آمریکای شمالی، هر چه به سمت جنوب جلوتر بروید، تعداد گرگ‌هایی با پوشش تیره و سیاه بیشتر می‌شود. این پدیده برای مدت طولانی غیرقابل توضیح بود، اما اکنون دانشمندان تشخیص داده اند که مقصر یکی از بزرگترین محرک های انتخاب طبیعی است، بیماری.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
یک تیم بین المللی به سرپرستی سارا کوبینز بوم شناس از دانشگاه مونپلیه در فرانسه به این نتیجه رسیده است که ویروس دیستمپر سگ اغلب کشنده عاملی است که تعداد بیشتری گرگ با پوشش سیاه (Canis lupus) تولید می کند.
تیم کولسون زیست‌شناس از دانشگاه آکسفورد توضیح می‌دهد: «در اکثر نقاط جهان، گرگ‌های سیاه وجود ندارند یا بسیار نادر هستند، اما در آمریکای شمالی، در برخی مناطق رایج و در برخی دیگر وجود ندارند».
دانشمندان مدت‌هاست که به این فکر می‌کردند که چرا این اتفاق افتاده‌است؛ فشار تکاملی می تواند منجر به برخی عواقب عجیب و غریب شود، به خصوص زمانی که صحبت از بیماری باشد. برخی از افراد بر اساس وجود ژن هایی که به آن بیماری مقاومت می کنند، احتمال بیشتری برای زنده ماندن دارند. پس از آن بازماندگان فرزندانی با آن تغییرات ژنتیکی تولید می کنند و مشخصات ژنتیکی یک جمعیت می تواند در طول زمان تغییر کند.
با این حال، پیکربندی‌های ژنتیکی که مقاومت ایجاد می‌کنند، همیشه فقط یک عملکرد ندارند. همانطور که اخیراً فهمیدیم، انواع ژنتیکی که در برابر طاعون سیاه مقاومت می‌کنند، حساسیت به اختلالات خودایمنی مانند آرتریت روماتوئید را نیز افزایش می‌دهند، به این معنی که ما هنوز اثرات آن را قرن‌ها بعد احساس می‌کنیم.
در مورد این گرگ ها، رنگ پوشش توسط ژنی به نام CPD103 تعیین می شود که در طول تاریخ پوشش آنها را خاکستری می کرد. با این حال، یک جهش CPD103 در سگ‌ها پدیدار شد و به گرگ‌ها منتقل شد و یک پوشش سیاه ایجاد کرد.
هر گرگ دارای دو نسخه از CPD103 است که یکی از آنها از هر والدین به ارث رسیده است. بر خلاف موهای قرمز در انسان، تنها یک کپی از ژن سیاه برای تولید پوشش سیاه لازم است.
دانشمندان مشکوک بودند که ویروس دیستمپر سگ ممکن است در تعداد گرگ های سیاه پوش در سرتاسر آمریکای شمالی نقش داشته باشد زیرا ناحیه DNA که در آن CPD103 قرار دارد نیز در رمزگذاری پروتئینی نقش دارد که از عفونت های ریوی مانند دیستمپر سگ محافظت می کند.
این بدان معناست که اگر گرگ هایی با پوشش سیاه احتمال بیشتری برای زنده ماندن از این بیماری داشته باشند، تولید مثل کرده و نوع CPD103 خود را به توله های خود منتقل می کنند.
بنابراین، تیم شروع به آزمایش این فرضیه کرد. محققان 12 جمعیت گرگ را در سراسر آمریکای شمالی تجزیه و تحلیل کردند تا ببینند آیا وجود آنتی‌بادی‌های دیستمپر سگ، نشانه‌ای از داشتن و زنده ماندن از ویروس، با گرگ‌های سیاه‌پوش همبستگی قوی دارد یا خیر.
آنها دریافتند که گرگ‌هایی که این آنتی‌بادی‌ها را دارند، در واقع، به‌خصوص در گرگ‌های مسن‌تر، بیشتر احتمال دارد پوشش سیاه داشته باشند. گرگ های سیاه نیز در مناطقی که شیوع بیماری در آنها رخ داده بود، بیشتر بود.
در مرحله بعد، این تیم داده‌های 20 ساله جمعیت گرگ‌ها را از پارک ملی یلوستون مورد مطالعه قرار دادند.
جمعیت در آنجا 55 درصد گرگ خاکستری و 45 درصد گرگ سیاه است. از این گرگ های سیاه، فقط 5 درصد دو نسخه از نوع CPD103 پوشش سیاه داشتند. این نشان می‌دهد که گرگ‌هایی که جفت‌هایی با رنگ مخالف انتخاب می‌کنند، شانس بیشتری برای موفقیت باروری دارند و فرزندانشان از بیماری دیستمپ سگی زنده می‌مانند.
با این حال، این فقط در مناطقی کار می کند که شیوع دیستمپر سگ را تجربه کرده اند. با توجه به مدل‌سازی ریاضی این تیم، مزیت رقابتی انتخاب رنگ متضاد اگر مشکلی برای دیستمپر سگ نباشد، از بین می‌رود.
این تحقیق نه تنها دلیل شگفت انگیزی برای شیوع بیشتر گرگ های سیاه در برخی مناطق ارائه می دهد، بلکه ابزاری برای مطالعه شیوع بیماری های عفونی سگ ها و همچنین مقاومت در برابر بیماری ها ارائه می دهد.
آیا این خبر مفید بود؟
نتیجه بر اساس رای موافق و رای مخالف
منبع: خبرگزاری برنا
کلیدواژه: گرگ آمریکای شمالی گرگ های سیاه پوشش سیاه گرگ هایی گرگ ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۹۴۸۲۴۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سیاهچاله چیست و چگونه نور را می‌بلعد؟!
احتمالا این پرسش ممکن است ایجاد شود که اگر نور ماده نیست و یا اینکه به صورت خط مستقیم در فضا حرکت می‌کند سیاهچاله چگونه می‌تواند آن را به سمت خود بکشد؟
به گزارش «زیسان» به نقل از راز بقا، برای پاسخ به این سوال ابتدا باید سه چیز را توضیح دهیم: ۱) نور چیست، ۲) گرانش یا جاذبه چیست و ۳) سیاهچاله چیست؟
۱) نور چیست؟نور فقط نوعی انرژی است که در فضا حرکت می‌کند. انواع مختلفی از نور وجود دارد که ما به صورت فیزیکی نمی‌توانیم آنها را ببینیم، اما می‌توانیم آنها را تشخیص دهیم و حتی از آنها استفاده کنیم. نمونه آن نور ماوراء بنفش خورشید است که به سمت ما می‌آید و به همین دلیل باید از کرم ضد آفتاب استفاده کنید تا نور به پوست شما آسیب نرساند.
مهم است به یاد داشته باشیم که فقط به دلیل اینکه جرم ندارد، اما همچنان یک چیز فیزیکی در جهان ماست و از قوانین فیزیکی پیروی می‌کند. نکته دقیقا اینجاست که مهم نیست چه نوع نوری، همه از قوانین فیزیکی یکسانی در جهان پیروی می‌کنند. یک قانون این است که نور همیشه می‌خواهد در یک خط مستقیم در فضا حرکت کند.
اینجاست که اکنون باید گرانش را تجزیه و تحلیل کنیم و اینکه بدانیم فضا از چه چیزی ساخته شده است.
۲) جاذبه چیست؟گرانش یا جاذبه نیرویی است که ما را اینجا روی زمین ایمن نگه می‌دارد. همچنین زمین را در حال چرخش به دور خورشید نگه می‌دارد. اما چه چیزی باعث گرانش می‌شود؟
بسیاری از دانشمندان در تاریخ به این سوال فکر کردند و انواع نظریه‌ها را ارائه کردند. اما زمانی که آلبرت انیشتین نظریه خود را در مورد نسبیت عام در سال ۱۹۱۵ ارائه کرد، دانشمندان شروع کردند به درک اینکه گرانش دقیقاً چیست و چگونه بر جهان ما تأثیر می‌گذارد.
انیشتین از نظر ریاضی فهمیده بود که ما درون چیزی به نام «فضا - زمان» وجود داریم. شما می‌توانید این تار و پود جهان ماست و مانند پارچه، می‌تواند خم شود و کشیده شود. در واقع فضا مانند ترامپولین است. وقتی چیزی سنگین (مانند توپ بولینگ) را در وسط ترامپولین قرار می‌دهید، پارچه زیر آن خم می‌شود و فرو می‌رود.
حالا یک ترامپولین به اندازه کیهان را تصور کنید و خورشید خود را روی آن قرار دهیم. شیبی که در ترامپولین (کیهان یا فضا زمان) به واسطه خورشید ایجاد می‌شود نشان دهنده گرانش خورشید است. ما می‌توانیم این کار را با هر جسمی که جرم دارد انجام دهیم.
وقتی «فضازمان» توسط آن جرم خم می‌شود، خطوطی که معمولاً مستقیم هستند کمی انحنا پیدا می‌کنند این را در تصویر زیر می‌بینید. شدیدترین حالت خمش در اطراف اجرام واقعاً عظیم اتفاق می‌افتد این خمش شدید و عمیق همان چیزیست که دانشمندان آن را سیاهچاله می‌نامند.
۳) سیاهچاله چیست؟
از نظر بسیاری از دانشمندان سیاهچاله‌ها یکی از جالب‌ترین چیز‌هایی هستند که تا به حال در جهان کشف شده است. سیاهچاله‌ها مناطقی از فضا هستند که به قدری متراکم هستند که هیچ چیز نمی‌تواند از آنها فرار کند.
آنها معمولاً زمانی تشکیل می‌شوند که ستارگان بسیار بزرگ بیش از حد سنگین شده و فرو می‌پاشند (منفجر می‌شوند). ستاره شناسان بر این باورند تمام جرم درون سیاه چاله در واقع در یک نقطه در وسط فشرده شده است.
سیاهچاله‌ها به دلیل اینکه «هر چیزی که در نزدیکی آنها باشد» را می‌بلعند، شهرت بدی پیدا کرده‌اند. این حرف درست نیست. سیاهچاله‌ها از مرکز خود فاصله دارند که ستاره‌شناسان آن را به عنوان نقطه بدون بازگشت مشخص می‌کنند. این «افق رویداد» نامیده می‌شود. اما دورتر از این نقطه (مرکز سیاهچاله)، نور و ماده می‌توانند برای مدت طولانی در اطراف سیاهچاله بچرخند؛ بنابراین چگونه یک سیاهچاله می‌تواند نور را جذب کند؟
در اینجا سه مفهوم کلیدی تجزیه و تحلیل شد و حالا می‌توان به سؤال بزرگ ابتدای این نوشته پاسخ داد: سیاهچاله چگونه می‌تواند نور را به سمت خود بکشد؟
هنگامی که نور در نزدیکی یک سیاهچاله حرکت می‌کند، همچنان سعی می‌کند در یک خط مستقیم حرکت کند. با نزدیک‌تر شدن به سیاه‌چاله‌ای که فضازمان خم می‌شود، نور آن خمیدگی‌ها را دنبال می‌کند. هنگامی که نور به سیاهچاله بسیار نزدیک می‌شود، می‌تواند در اطراف آن به دام بیفتد. این به این دلیل است که تار و پود فضازمان تا حد زیادی خم شده است. همانطور که قبلا گفته شد، نور در واقع یک چیز فیزیکی است و تحت تأثیر فضازمان است.
نکته مهم و جالب در مورد این واقعیت این است که این اتفاق فقط در مورد سیاهچاله‌ها صدق نمی‌کند. هر چیزی با جرم کافی می‌تواند نور را در اطراف خود خم کند، حتی خورشید. این همان راهی بود که دانشمندان برای اولین بار در سال ۱۹۱۹ تأیید کردند که نظریه گرانش اینشتین احتمالاً درست است.
چیزی واقعا سنگین، مانند یک گروه کلی کهکشان‌ها که در کنار هم قرار گرفته‌اند، می‌تواند فضا را بسیار خم کند، مانند یک ذره‌بین عمل می‌کند و تصاویر بزرگ‌نمایی شده (زوم شده) از ستارگان پشت آن را نشان دهد.
tags # سیاه چاله سایر اخبار
تیم فوتسال افغانستان نیمی از راه جام جهانی را طی کرد